Όταν τα πράγματα φαίνονται να μην πηγαίνουν καλά γιγαντώνεται η τάση να προσπαθούμε να δίνουμε εξηγήσεις με όποιον τρόπο θεωρεί ο καθένας ικανοποιητικό. Συνδυάζεται αυτή και με πολλές βουτιές στο παρελθόν προς αναζήτηση ομοιοτήτων με άλλες μαύρες περιόδους. Οι εθνικοπατριωτικές κορώνες ακούγονται όλο και πιο δυνατά σε τέτοιους καιρούς και πάνε χέρι - χέρι με τις προοδευτικές, η αμφισβήτηση απέναντι σε όλα, ο μηδενισμός θεσμών, όλοι φταίνε. Διαβάζεις από 'δω, διαβάζεις από 'κει, διαβάζεις τα πάντα. Έρχεται η στιγμή που νιώθεις πως δεν υπάρχει τίποτα άλλο να διαβάσεις, τίποτα που να προσθέτει κάτι καινούριο, που να μην το έχεις ξαναδεί. Μέσα σε όλο αυτό τον καταιγισμό απόψεων, κατηγοριών, αναθεματισμών προσπαθείς να δεις τι γίνεται. Λοιπόν, τίποτα δε γίνεται, τίποτα. Βρήκαμε απλώς ένα τρόπο να λέμε ό,τι θέλουμε ανεξέλεγκτα, να βγάζουμε από μέσα μας αυτά που μας έχουν εντυπωθεί και να επιδιδόμαστε σε ένα αγαπημένο χόμπι - αυτό της κατηγορίας. Και όλα να τα πεις και όσο και να φωνάξεις ηλεκτρονικά τίποτα δεν κάνεις. Το μόνο που ίσως πετυχαίνεις είναι να απενεχοποιείς τον εαυτό σου. Οι άλλοι φταίνε. Ποιοι; Οι "ξένοι", τα "λόμπι", οι "σκοτεινές δυνάμεις", οι "μαέστροι", οι "αριστεροί", οι "φασίστες", ο "στρατηγός άνεμος", ο "ΟΤΕ", οι "πολιτικοί", οι "πολίτες". Μόνο εσύ δεν φταις!

Ευτυχώς τα γράφεις όμως. Δεν μπορεί, κάποιος θα πειστεί, θα σε ακούσει. Θυμάσαι τα 15 λεπτά δημοσιότητας που σου αναλογούν; Πάνε αυτά, τώρα έχεις πολλά λεπτά, πολύ χρόνο για να δημοσιοποιείς τα πάντα, να λες, να βρίζεις, να βρίσκεις ΕΣΥ τις λύσεις σε όλα τα προβλήματα, πόσο έξυπνος είσαι πια; Αδικείσαι. Θα έπρεπε να είσαι κάτι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που έγινες. Και συνεχίζεις να το αποδεικνύεις συνεχίζοντας να γράφεις και να ανακυκλώνεις και να λες. Η αλήθεια είναι όμως πως παραμένεις αυτό που είσαι και τίποτα παραπάνω. Εκτός κι αν...

...αν μπερδευτείς. Και νομίζεις ότι με αυτά που γράφεις σε fora και blogs επηρεάζεις καταστάσεις. Ότι κάποιοι σε διαβάζουν και περιμένουν να δουν τι θα πεις, πως θα εισπράξεις ΕΣΥ τα νέα, τι έχεις να πεις γι' αυτά. Νομίζεις πως μεγαλοστελέχη, παράγοντες και αναλυτές λαμβάνουν σοβαρά υπ' όψιν αυτά που ηλεκτρονικά (δια)δηλώνεις. Απώλεια επαφής με την πραγματικότητα είναι. Μπορεί μέσα σου να το έχεις αισθανθεί. Αλλά δεν το παραδέχεσαι και συνεχίζεις με δύναμη σαν από 1000 duracell να αγωνίζεσαι.

Το βρήκες, στρέφεσαι κατά του συστήματος, είσαι έξω και πάνω από αυτό. Γιατί έχεις φωνή και καταγγέλλεις. Μπορείς και επηρεάζεις, είσαι ένας επαναστάτης, ναι, είσαι ήρωας. Πες μας, δείξε μας, μάθε μας, άνοιξέ μας τα μάτια. Γαμώτο, πως είναι δυνατόν να είσαι τόσο μπροστά; Συνέχισε, βρίσε, βγες από τα ρούχα σου, πες κι άλλα, μάλωσε με τους αντιφρονούντες, μην αφήσεις τίποτα όρθιο. Πες, σε ακούνε, σε ακούμε, μίλα, μην σταματάς.

Κι αν ποτέ βαρεθείς, αν κουραστείς, αν αποφασίσεις ότι "αυτοί" δεν θέλουν να σωθούν πρόσεξε μην καταλήξεις στη θλιβερή συνειδητοποίηση ότι το σύστημα που έβριζες είναι το ίδιο που σε συντηρούσε για να μας τα λες ανώδυνα, το ίδιο που ακούσια συντηρούσες, το ίδιο που ήσουν κι εσύ κομμάτι του, αυτό που θα συνεχίζει όταν εσύ θα είσαι τροφή. Θα σου κακοφανεί!